A excursión parroquial permitiu coñecer de preto as Terras do Baixo Miño

Unha xornada de convivencia e confraternidade entre parroquias

O pasado sábado, día 27 de outubro de 2018, varios veciños participaban na excursión parroquial que novamente organizada Don Miguel Blanco, o noso párroco. Así preto de 160 persoas procedentes das distintas parroquias nas que este imparte misa (Entrambosríos, Fechas , Pardavedra , San Martiño, Seoane, Olás e Zarracós) puideron descubrir e redescubrir a fermosa desembocadura do río Miño.

A xornada daba comezo ben cedo, a iso das sete da mañá, cando os tres autobuses comezaban a ruta polos distintos pobos das parroquias para ir recollendo a todos os participantes e dirixirse ó punto de encontro, que neste ocasión sería o Restaurante Os Do Resero (A Cañiza).  Alí, todos aqueles que así o desexaron puideron almorzar e degustar o famoso e saboroso xamón da Cañiza.

Xa coa barriga chea, chegaría o momento de retomar a viaxe e encamiñarse cara a cidade amurallada de Valença do Minho en Portugal, alí o numeroso grupo separaríase en dous para ir cada un con cada súa guía e coñecer polo miúdo a historia deste enclave fronteirizo do alto Miño.

Moi amablemente, Isilda (a nosa guía), degrañou polo miúdo a historia da fortaleza de Valença do Minho que atesoura máis de 800 anos de antigüidade nas súas pedras, pois a súa construción iniciouse a principios do século XIII. Así durante a Guerra da Restauraçao, no século XVII, sufriu fortes cambios mudando o seu aspecto e gañando en dimensións. Na actualidade esta muralla ten un perímetro de 5 quilómetros.

Seguidamente tocaría acceder ó interior do recinto amurallado a través da denominada  “Porta do Sol” que tivo que ser completamente reconstruída debido á unha explosión, de aí o seu distinto aspecto e a súa inclinación. Xa no interior da fortaleza destaca a grande presencia de Moreiras en todo o recinto, que se empregaban para dar de comer ós vermes da seda.

Continuamos a nosa visita dirixíndonos cara unha pequena praza onde Isilda nos explica como era a vida dentro da fortaleza, onde soamente uns cantos privilexiados tiñan dereito a ter unha pequena horta, mentres que o resto da poboación tiña os seus animais e as súas terras fora do recinto, ó alcance do inimigo. Así, durante o día traballaban no exterior e pola noite refuxiábanse dentro da fortaleza, coa incerteza de non saber se ós seus animais e a súas colleitas estarían ó día seguinte.

Deseguido tocaría visitar a igrexa matriz de Santo Estevão, un templo de estilo neoclásico e tres naves no que a poboación civil se refuxiaba ante os ataques do inimigo e que atesoura no seu interior a única tea coa imaxe da Virxe dando o peito ó neno que escapou da Inquisición en Portugal, ademais dunha cadeira bispal de estilo gótico-mudéxar. Despois tocaría visitar a igrexa desacralizada de estilo románico de Santa María dos Anjos, onde destacan os seus 5 retablos, a ausencia de bancos e a cantidade de tumbas que hai no seu chan. Destacar que xusto diante se atopaba o hospital.

A continuación, nun dos extremos da fortaleza dende o que se pode divisar a cidade de Tui, a ponte internacional e unha fermosa panorámica do val, Isilda contaría algunha anécdota sobre o contrabando, como que o maior contrabandista era o maquinista e que cando observaba que o podían pillar queimaba a mercancía (case sempre café) na locomotora o que desprendía un intenso e recoñecible olor.

Xa na “Porta do Meio”, a guía detalla que existía unha ponte de madeira que comunicaba ambas partes da fortaleza preparada para ser queimada e destruída se o inimigo decidía atacar. Deseguido tocaría visitar a capela militar do “Bom Jesus do Bonfim” onde se conserva unha pequena imaxe da Virxe do Carme que un soldado transportaba nunha mochila sempre que o rexemento saía a unha batalla.

A visita a Valença remataba coa explicación da sistema defensivo que se empregaba nunha das súas portas, na que existían múltiples postos de artillería para impedir que o inimigo entrase na fortaleza.

Os nosos pasos continuarían coa visita ó casco antigo da cidade fronteiriza de Tui, onde se conservan importantes vestixios da muralla medieval que a rodeaba. Nesta vila tamén existían importantes comunidades xudías, por iso había unha sinagoga. Seguidamente tocaría visitar o Convento das Clarisas (coñecido tamén no lugar por Monxas Encerradas) e a Igrexa de San Telmo na que se pode apreciar claramente a influencia do país veciño, pois esta presenta a típica estrutura dunha igrexa barroca portuguesa. A mañá remataría coa visita á igrexa San Francisco.

Despois dunha mañá bastante intensa, tocaría repor forzas cun bo xantar no Restaurante Cruceiro do Monte (en Randufe). Un menú composto por: pescada fresca, carne guisada, tarta xeada, café e bo viño do lugar fixeron as delicias de todos os comensais.

Xa pola tarde, tocaría coñecer de preto a catedral de Tui da man de Suso (o guía). Este é un edificio medieval que conservou ata os nosos días o aspecto de fortaleza típico do románico. No seu exterior destaca a portada principal de estilo gótico, cun importante valor iconográfico cuxa finalidade era didáctica e catequista. No seu interior destacan os contrafortes que unen os muros laterais da nave central e que foron colocados para evitar a mobilidade do templo. Suso destaca que Tui chegou a ser unha importante cidade portuaria fortemente vinculada ó Camiño de Santiago e que por iso soamente a Catedral de Santiago e a de Tui son as únicas góticas con tres naves centrais, coa finalidade de dedicar a nave central ás celebracións e as laterais ó paso dos peregrinos. Destacar que algo que chama fortemente atención é a ausencia dun altar maior e que no seu lugar estea o coro que orixinalmente cerraba a nave central.

O nosos pasos continuarían no claustro, onde orixinalmente estaba localizado o cemiterio da vila e que constitúe unha das maiores necrópoles de Galicia. Para finalizar todos aqueles que así o desexaron puideron acceder ós teitos do claustro e admirar o val e o claustro dende unha perspectiva totalmente distinta.

O día finalizaría coa visita ó Monte de Tecra, un dos lugares con máis máxicos e con máis encanto de Galicia dende o que se pode divisar todo o estuario do Miño, Portugal e o Val do Rosal, un auténtico espectáculo da natureza. Por falta de tempo quedaron pendentes as visitas á vila mariñeira da Guarda e ó monte Aloia.

En definitiva, unha xornada de convivencia e confraternidade entre parroquias que permitiu coñecer máis a fondo lugares que temos ben cerquiña pero que non somos capaces de valorar como deberíamos.  Aproveitando a ocasión que nos brinda dispor deste medio de comunicación, dende a asociación queremos expresarlle o noso agradecemento a Don Miguel polo enorme traballo levado a cabo para realizar esta excursión.